Anke heeft COPD: “Ik grap weleens: deze bejaarde doet even niet mee!”

De Apeldoornse Anke (52) stond in de bloei van haar leven toen zij de diagnose COPD kreeg. Anke: “Ik was zo iemand die altijd werkte. Ik sportte niet. Dat ik longklachten had, merkte ik niet. Tot we een uitje met de buurt hadden en we een stukje moesten fietsen. Dat lukte mij voor geen meter en volgens de buurman lag dat onmogelijk alleen aan een slechte conditie. Bij de huisarts bleek inderdaad dat ik nog maar 48% longfunctie had. Na dat nieuws stak ik mijn kop in het zand. Ik wilde niet inzien wat er aan de hand was.”

Volledig afgekeurd

Niet lang na haar diagnose (COPD), kreeg Anke haar eerste longaanval en was het niet meer mogelijk de situatie te ontkennen. Twee jaar later werd Anke volledig afgekeurd: “Opeens zat ik thuis. Volledig afgekeurd op je 48^ste, geen leeftijd om al afscheid te moeten nemen van het werkende leven. Dat voelt best eenzaam. Ik hoor in de kracht van mijn leven te staan, maar ik kan weinig. Ik grap weleens: deze bejaarde doet even niet mee.”

Genieten van 'gewone' dingetjes

“Bij vlagen ben ik verdrietig over mijn ziekte. Dat hoort erbij: verdriet, rouw, verlies, afscheid nemen. Iedere keer als ik iets niet meer kan, zoals een eind wandelen of op een normale manier een trap op lopen, begint het proces van accepteren weer opnieuw. Maar mijn COPD heeft me ook mooie dingen gebracht. Zo leef ik het leven intenser. Nu kan ik ’s ochtends naar buiten lopen en denken ‘ik ruik herfst’. Daar kan ik dan echt van genieten. Ook doe ik sinds ruim een jaar af en toe vrijwilligerswerk voor Longfonds. Daar moet ik mijn hersenen weer eens goed voor gebruiken en dat maakt dat ik me nuttig voel. Over het algemeen geniet ik sinds mijn diagnose meer van de ‘gewone’ dingetjes. Ik denk dat ieder leven zijn mooie kanten heeft, ook het mijne. Alleen moet ik misschien iets meer mijn best doen die kanten te blijven zien. Maar eerlijk is eerlijk, als iemand me zou vragen dit in te leveren in ruil voor mijn gezondheid, dan zou ik dat doen”.